همیشه عادت دارم شب ها قبل از خواب ، خیال پردازی کنم، شروع کنم به ساختن کلبه ای در جنگلی دور دست، بعد خودم را ببینم که کوله پشتی ام را پر میکنم از خرت و پرت هایی که دوست دارمشان و وقتی میبینم جای کیفم را تنگ میکنند ، آن وقت مجبور میشوم برای جادادن کیسه خوابم، به مغزم فشار بیاورم و چیزهای به درد نخور را جدا کنم و در کلبه ام بگذارم، بعد شروع کنم به راه رفتن در جنگل و فکر کردن ... یادم می آید اولین روزی که پا به این جنگل گذاشتم ، لپ تاپ و موبایل و تمامی این امکانات را با ماشین به ته ِ دره پرت کرده بودم، ولی پشیمان شده ام، بعد چشمهایم را باز میکنم و میخندم و به این فکر میکنم که پاک کردن ِ تکنولوژی آن هم در یک جنگل ِ دورافتاده ، فکر ِ احمقانه ایست ، به ساعت نگاه میکنم، ساعت دو شده و من هنوز در عالم خیال و رویا سیر میکنم و نمی توانم بخوابم، دلم میخواهد زنگ بزنم و بیدارت کنم، به تو هم بگویم از این آرزوهایم، ولی بیخیال میشوم ، میترسم فکر کنی دیوانه ام، که بگویی این دیگر کیست که خوابم را با چرت و پرت هایش به هم میزند، ولی راستش را بخواهی دیوانه ام، دلم میخواهد یک آر وی بخرم و به تو بگویم که کوله پشتی ات را پر کنی ، بعد بیایم دنبالت؛ مرا که دیدی با تعجب نگاهم کنی ، بعد تو بیایی و سوار شوی ، بپرسی که کجا میرویم؟ و من چیزی نگویم ، کاروان را برسانم به همان جنگل ِ همیشگی ِ در فکرم، بعد بزنم موتورش را داغون کنم که نتوانی جایی بروی ، بعد من باشم و تو باشی و آن جنگل ، و من دیگر هوس ِ موبایل نکنم،
که دیگر به جز تو ، چیز ِ دیگری فکرم را پر نکند !