وقتی پر میشوی از درد ِ رفتن، وقتی بغض میکنی از نیامدن ، شروع میکنی به خط خطی کردن ِ تمامی ِ کاغذها!
وقتی تنها میشوی ، درد میشوی ، جمله هایت ، کلمه هایت پر از وزن و آهنگ میشوند،
وقتی عاشق میشوی ، وقتی آرام میشوی ، وقتی پر میشوی از دوست داشتن ؛ سکوت می کنی، گم میکنی کاغذ ها را، قلم ها را ، کلمات را ، آن وقت است که قفلی میزنی به دردهایت و تابلویی میچسبانی با نوشته ی ورود ممنوع به هرچه شعر و غزل است !
وقتی اول جمله هایت پر میشوند از " وقتی " های بی حد و حصر ،
وقتی نوشته هایت رنگ تازه ای به خود میگیرند، تو میشوی خودت !
وقتی حتی خوابیدنش نیز دلت را میلرزاند ، وقتی نگاهش دور میشود و تو هزاربار در خود میشکنی، می فهمی که دیگر "او " شده است همه ی زندگیت ،
وقتی می آید و به تو میگوید که رفتنی در کار نیست، وقتی ناگفته میفهمد که کجای دلت نشسته است،
وقتی اطمینان میدهد از بودنش ، آن وقت است که میتوانی طعم ِ اخم ها و قهرکردن های الکی را بچشی، که دیگر آرام بخوابی و نگران ِ صدای قطاری نباشی ...
وقتی امروزهایت پر میشود از او ، وقتی کلمات عاجز میشوند از نوشتن ِ احساساتت ، آن وقت است که دیروز و فردا را می سپری به دیگران و امروزت را با او میسازی ...
وقتی میتوانی با هر ترانه ای، برقصی و شاد باشی ، آن وقت است که میفهمی ،تو " او " را داری ...
و من خوشحالم از اینکه " او " را دارم ...
وقتی اسمش را میگذاری راز ،وقتی باید مخفی اش کنی و میدانی که همه میدانند،وقتی باید قایمش کنی ، درست همان موقع ضربان ِ قلبت تندتر و تندتر میشود، میشوی همان کودکی که یواشکی میرود سراغ کفشهای مادرش ، و شروع میکند به راه رفتن و صدای قدمهایش همه را از خواب بیدار میکند ...
وقتی به همه دروغ سروهم میکنی و تحویلشان میدهی ،
وقتی شروع میکنی به نوشتن ِ نمایشنامه و میشوی بازیگرش ،
وقتی فرشته میشوی و نفرین میکنی شیطان را ، وقتی خود ِ شیطان میشوی و دلت به حال ِ فرشته میسوزد، آن وقت است که پاهایت سست تر میشوند،
وقتی سالها سنگ ِ صبور ِ کسانی میشوی که خودشان سنگینیشان میشد نگه دارند آن همه راز و اسرار را ،وقتی اسراری را با خود حمل میکنی که برای کسی رمز و راز نیست، که از بدیهیات است ، که انگار این تویی که باید مخفی شوی، که تو باید دور شوی از همه کس و همه چیز ، تا مبادا گمان کنند چیزی میدانی،
وقتی زندگی میچرخد و میچرخد و درست همان موقع که میخواهد از کنارت رد شود موتورش خاموش میشود و کل ِ دنیا چشم میشوند و نگاهت میکنند،
وقتی موهایت رنگ عوض میکنند و تو مات و مبهوت به آرامشت نگاه میکنی ،
وقتی ساعت از شب میگذرد و تو در خیابان ها ماه را تماشا میکنی، آن موقع است که میفهمی نه فقط زندگی ، که خودت هم در حال چرخیدنی ،وقتی با آب و تاب از گذشته ات میگویی ،
وقتی یاد ِ شکلاتی می افتی که از دهانت افتاد و در لابه لای فضولات به چاه ِ گند رسید، وقتی یاد ِ اخمهایت به خاطر آن شکلات ِ کوچک می افتی و میخندی به کودکی ات..
این یعنی هنوز هم نفس میکشی ، اما در مردابی که همه دوربین به دست لحظه های آرام غرق شدندت را فیلم میگیرند، و چه فیلمنامه هایی که به ثبت نمیرسانند، وقتی کسی آن نیلوفر ِ تنها را در آن مرداب نمیبیند، وقتی کسی تقلای تورا نمیفهمد ، وقتی تو رنگ باخته ای در آن مرداب و خودت را میکِشی سمت ِ نیلوفر ، میبینی هیچ دوربینی نیلوفر را ثبت نمیکند ... و تو میشوی بازیگر ِ فیلمی که در آن، بدون ِ هیچ دلیلی در مرداب دست و پا میزنی !