و اینک، این منم...

میخواهند ناامیدم کنند، از همه ی نبودن ها، از همه ی نداشتن ها، غافل از اینکه من خود، ناامیدم از تمام ناامیدی ها!

از پاهایم میگیرند، دستانم را میبندند، تحقیرم میکنند که نباشم آنی که هستم. ولی نمیدانند من، منِ امروز را از تمام حقارت ها و دست و پا بستگی ها ساخته ام!

چگونه بگویم این منم. منی که تنها امیدم به من بودنم است. منی که خود را با خود بودنم تعریف میکنم. رهایم کنید. بگذارید آزادانه به پرواز خود ادامه دهم. 

نگذارید از این من، هزاران هزار منِ جعلی ساخته شود. بگذارید منِ ساده، منِ خالص همان من باشم. جمله ها نسازید، صفت ها نخوانید و ضمیرها ننویسید برایم.

مرا با این من بشناسید نه با من دلتان!